dinsdag 9 oktober 2012

Het strakke blousje

Het was zijn vaste rondje, een halfuurtje, soms drie kwartier als hij ergens stil stond voor het maken van een praatje. Hij hield van een praatje, eenvoudige communicatie, belangstellend, verdiepen in de ander, de verwondering die dat vaak opleverde, het gevoel een goede daad verricht te hebben. Hij deed het graag, meestal met een andere hondenbezitter, soms ook met een willekeurige voorbijganger of met één van de bewoners van de huisvesting voor geestelijk minder bedeelden, het beschermd wonen, waar hij altijd op zijn vaste route langs liep.
Opvallend vaak waren het vrouwen, soms oudere mannen. Blijkbaar waren in de buurt waar hij woonde de verhoudingen nog vrij traditioneel verdeeld. Mannen werkte, vrouwen niet, of in deeltijd en als je met pensioen was dan werd je op gezette tijden door je vrouw het huis uitgestuurd om de hond uit te laten, zodat zij het huis weer aankant kon maken. Overzichtelijk en vertrouwd, sommige zekerheden in het leven gingen gelukkig nooit verloren.
De mondaine types, tot in de puntjes verzorgd, voortjakkerend om in de hun gegeven tijd tussen zeven uur 's-ochtends en acht uur 's-avonds de kinderen van en naar school en/of crèche te brengen, af te zetten bij de sportclub en op tijd ook weer op te halen en daartussendoor te werken, eten klaar te maken, de hond uit te laten en de interieurverzorgster opdrachten te geven, die kwam hij op zijn wandeling nooit tegen.
Altijd waren het dezelfde mensen, de oude mannen met de irritante keffertjes, de vrouw met de labrador in opleiding, de vervaarlijk grommende boxer en de postbode die altijd iets lekkers voor het hondje bij zich had.
Hij was halverwege zijn rondje. In de verte zag hij haar, of moest hij zeggen 'het' aankomen. Ze was van zijn leeftijd schatte hij zo in. Een nieuw gezicht, klein van stuk, een grote, van een hem onbekende soort, hond aan de lijn, spijkerbroek en blouse.
Ze waren elkaar nu zo dicht genaderd dat het onvermijdelijke groeten van pas kwam. Ze keek eerst hem aan toen naar zijn hond. Hij zag alleen maar 'het' te strakgespannen blousje wat ze aanhad. Zo strak dat de ruimte tussen de dichtgeknoopte knoopjes enigszins week waardoor de blanke huid van haar nog strakke lijf zichtbaar werd. De bovenste knoopjes stonden open, of het uit noodzaak, of uit puur esthetische overwegingen was, was hem niet duidelijk. Maar het liet niets te raden over van wat met zoveel moeite door de knoopjes bij elkaar gehouden werd. Een langdurige verkenning van oorzaak en gevolg behoorde niet tot de mogelijkheden omdat zijn blik dan te lang en te opvallend naar beneden gericht zou zijn. Ze was weliswaar kleiner maar toch ook weer niet zo klein.
"Een poedel?"
"Nee, een labradoodle"
"Grappig," zei ze, verder niets en liep verder, de grote hond met verrassend veel kracht achter zich aanslepend, waarschijnlijk had ze net even genoeg tijd het beest tussen twee afspraken door uit te laten.

Had hij maar relatiefushond gezegd, dan was het vast wel tot een praatje gekomen. Had hij gelijk het probleem van de knoopjes kunnen oplossen.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten